– کوتاه شدن دوره پرورش گیاهان
– تولید و عرضه محصول پیش از موعد معمول به بازار
– یکنواختی بالاتر محصول نسبت به کشت مستقیم بذر
– امکان کنترل بهتر در طی مراحل کشت
– استفاده بهتر و بهینهتر از سطوح زیر کشت زمینهای زراعی
– امکان انتخاب گیاهان قوی و سالم جهت کشت
– نیاز به میزان بذر کمتر
– بالاتر بودن کیفیت گیاهان بهدستآمده
– امکان استفاده از فصل رشد به مدت بیشتر
– تحریک نشا به تولید ریشه پس از انتقال و استقرار در زمین اصلی کشت و در نتیجه رشد بیشتر گیاه
– افزایش تعداد دفعات کاشت در یک زمین در طول دوره رشد
– افزایش میزان تناژ در واحد سطح همراه با کاهش پرتی و افزایش تعداد گیاهان کشت شده
– کاهش و یا حتی گاهی حذف واکار پس از انتقال نشا در مقایسه با کشت مستقیم بذر
– دورزدن آفات بذری که منجر به خسارت و افزایش مصرف بذر و عدم یکنواختی در زمین میشوند